Zomaar een schooldag

Kom nooit te vroeg op je werk om even wat voor te bereiden. De actualiteit slokt je op. Ik ben nog niet in de lerarenkamer of daar is Fikre. Wat heb ik gescoord op de toets? Ik wil het nu weten. Dat kan nooit. Ik ben juist goed in rekenen. Hij praat zoals altijd in rap tempo. Ik had hem de uitslag beter niet kunnen laten zien, maar de valkuil is groot. Ik wil mijn leerlingen nog steeds te graag van dienst zijn. Ik loop met hem mee naar het leslokaal en probeer hem onderweg gerust te stellen. Dat valt niet mee want hij krijgt bij de deur bijval van twee klasgenoten die ook de toets uitslag willen zien. Dat gaat natuurlijk niet lukken. Ik duw ze het lokaal in waar mijn collega al 10 minuten op ze wacht. Pfff. Eerst koffie. In de kantine aangekomen zie ik dat Mohamed uit mijn mentorgroep. Die had ook in de les moeten zitten. In plaats daarvan schudt hij de kaarten met andere Mohamad om een potje te ksfjchkv. Dat heb ik dus niet verstaan. Ik zeg dat ik erop sta dat hij naar de les gaat, maar hij verblikt of verbloost niet. Die docente stuurt me er toch altijd uit, is de korte reactie. De jongens blijven lachen naar elkaar en ik blijf staan. Ik vraag me dan altijd af of dat wel helpt, maar gelukkig na nog een verbale aanmaning pakt hij de tas in en gaat de trap op naar boven. Ik ga hem echt niet volgen denk ik, mijn werk zit er hierbij op. Met koffie loop ik naar boven. Nu de rapporten, want die moeten er vanmiddag uit. Daar klopt Bereket op de deur. Ik ben ziek ik moet naar huis. Hoezo ziek, reageer ik. Ik heb het aan mijn hart. Nou daar ben je wel jong voor, breng ik stellig uit. Het is hoofdpijn, zegt hij. Ik kijk nog steeds verbaasd. Honger, zegt hij dan. Tja zeg ik, neem dan ook eens een lunch mee naar school. Dit kan toch zo ook niet. Ik show mijn boterhammetje en leg uit wat ik daar 's morgen voor moet doen. Onderwijs is tenslotte ook opvoeden. Dan geeft Bereket toe dat hij geen brood in huis heeft. Zijn geld was op, maar dat is zojuist aangevuld. Dus of hij alstublieft nu weg mag. Ja denk ik, zo haalt hij het einde van de dag toch niet. Ik geef hem permissie, mits hij om 13.00 uur weer terug is. Een paar uur later kan ik vaststellen dat het helpt. Juist ja. Als docent met je vooral duidelijk zijn en kort. Geen ruimte voor discussie. Als de rapporten die middag zijn uitgedeeld, is het spijbel percentage de dagen erna hoog. Hoe kun je opvoeden, als ze er niet  zijn? Nou ja, dat is dan weer voor na de kerstvakantie. 

Bucketlist?

Op mijn sportprestaties-bucketlist staat al jaren de prutmarathon. Maar een doel zonder plan blijft een wens en zo geschiede. De bucketlist bestond ergens in mijn hoofd. Laten we het maar op mijn achterhoofd houden. (Dat deel waar je nog wel eens op valt.) Dus sla ik al jaren op maandag de sportpagina van de krant open om erachter te komen, dat de prutmarathon zijn zoveelste editie al heeft beleefd. En dat ik er weer niet bij was.
Maar niet dit jaar. Nu is mijn bucketlist nog steeds geen papieren versie, laat staan een digitale, maar de contouren zijn toch beter in beeld. En wat helpt is dat de Bodyfitt Boothcampclub houdt mij scherp. Vandaar dat ik me dit jaar wel heb ingeschreven. Er waren geen medestanders uit de boothcampclub, maar dan is zo´n facebookpagina van het evenement zelf weer een uitkomst. Ik vond tussen de likes twee andere prutsers uit mijn omgeving en met zijn drieën togen we naar Schermerhorn.
Vooraf was me bekend dat het traject 3,2 km betrof en dat er 60 sloten overgestoken moesten worden. Hoe dat er concreet uitzag was snel duidelijk. Het parcours is een rondje en je steekt dezelfde sloot meerdere keren over. In een bredere vaart spoelde je enigszins schoon en vervolgens dook je de prutsloot weer in. De uitdaging zat nog meer in het er weer uit klauteren, want dat kostte dit jaar door de lage waterstand en de instortende walkanten de meeste spierkracht. Gelukkig was het gras sterk.
En de prut dan? Tja die slaat je continu om de oren.  Je duikt namelijk niet alleen, maar met nog tig anderen de sloot in. Al is de beste techniek niet de duik, maar een soort stapsprong. Niet rechtstandig erin springen, dan zuig je vast.  Behalve in je oren, beland de prut ook in je ogen. Dat is eigenlijk nog het lastigste, tijdens en na het drie kwartier durende modderbad. Het doet vreselijk zeer en je krijgt het er amper uit. Gelukkig is er een EHBO post met wattenstaafjes en ontsmettende oogdouche maar zelfs dan veeg je na drie dagen nog de prut uit je ooghoeken. Als je je ogen überhaupt al open krijgt.
Al me tal ben ik heel blij dat ik de prutmarathon kan afstrepen. Het is zeker een aanrader. Tip: doe dit niet als je maandag een sollicitatiegesprek hebt. Tenzij je toch liever een putjesschepper blijft.


.

Bootcamp groepsapp

Wat Bodyfit Bootcamp is, kunt u hier niet lezen. Wel hoe het voelt, wat je meemaakt en misschien ook wat het oplevert. Al is dat voor iedereen wat anders. Voor mij ligt de nadruk op natuur, spier en krachttraining (met af en toe een plons) en contacten.
Eerder schreef ik al dat ik door de Bootcamp in Den Helder steeds meer natuur heb leren ontdekken. Nu het winterseizoen over de helft is, kan ik wel zeggen dat ik met verschillende Bodyfittrainers ook menig schoolpleintje heb leren kennen, parkeergarages en dakterreinen en –terrassen. Ik heb een rijke fantasie en kan u vertellen dat zo’n cityrun bij regen, wind en zwakke verlichting tot de verbeelding spreekt, zeker als je wel eens een thriller leest. Dan is het fijn om met een club te zijn.
Toch kijk ik weer uit naar lange dagen en avondjes sporten in en rond park Quelderduyn. Door de plassen jassen, het slijk van de liniedijk, de skatebaan op en af en de hellingproef in draf.
Wat zal ik zeggen over de oefeningen? Het was het eerste jaar wennen aan termen als squat, burpy (vernoemd naar de uitvinder), lunches, tip-top en push-up, en recentelijk toegevoegd de deadlift (?).  In werkelijkheid valt het allemaal best mee. Al zal je dat de volgende dag niet altijd willen geloven. Het motto is: doe wat je kunt en daarmee is bootcamp toch eigenlijk best een toegankelijke sport.  Wil je meer, doe je meer. Wil je minder, doe je minder. Minder is de laatste trend als ik mijn medebootcampers mag geloven. Werden er vorig jaar nog recepten voor bananencake uitgewisseld, nu zijn het de eiwitarme diëten. Of wat het rijk? Ik begin er niet aan.
Bootcamp leverde me vooral nieuwe (sport)vrienden en kennissen op. Dat verruimde mijn blik. Er zijn zeker een paar leuke karakters bijgekomen. (Al  laat de echte sporter zich natuurlijk niet altijd kennen). Zit u daar niet op te wachten? Kan ik me ook voorstellen. Ik zit ook niet altijd op 200 berichten de groepsapp te wachten, maar die krijg ik er toch mooi bijgeleverd. Gelukkig kun je altijd Leo om een samenvatting vragen. Bovendien is er een serieusapp aangemaakt voor hen die de wedstrijdagenda willen blijven volgen en die willen weten wie zich zoal heeft opgegeven. Nu dat werkt. We gaan met wisselende deelnemers naar de Texel Trail, Ameland Trail, Stormloop, Strong Viking Hills en wie weet nog veel meer.
FF serieus. Bootcamp bij Bodyfit is dus gezond en gezellig. En wel zo dat ex-leden (Mariska, Jootje, Do, Barbara?) graag weer terug komen. Dit was even de status qua van februari, meer nieuws volgt. 

Geocache Watersnoodramp

Ook een mooie tak van sport is Geo-cachen. Vooral als de route is uitgezet door de Bosmannetjes. Je hebt vast wel eens een Geo-cacher zien lopen. (Niet uitspreken als catcher, zoals ik altijd heb gedaan. Dat betekent vanger. Maar cacher, dus zoeker.) De cacher is te herkennen aan een GPS ontvanger in de hand, tegenwoordig meestal een mobiele telefoon; een verwarde blik; pen of potlood en outdoor kleding, meestal een buddy in de buurt of in de auto. Zo'n cacher dus,is op zoek naar een aanwijzing op de plek die de opgegeven coördinaten hem wijzen. Die aanwijzing bevat meestal een code om de cryptische omschrijving van het laatste coördinaat te kraken. En dat wil je want daar ligt de schat. Dus ga je 22 km op pad, lees je historische feitjes, zoek je je een ongeluk in water, regenpijpen, afgezaagde en uitgeholde hekpaaltjes en tussen verkeersborden. Maar dan heb je wat.
Op zondag 10 januari kwam de route Watersnoodramp 1916 online. Eventbezoekers in Hotel Eetcafe De Brug mochten eerder starten. Ons geluk was dat daar ruim 100 man op afkwam zodat we bij het schatzoeken regelmatig op de hulp van anderen konden rekenen. Het laatste coördinaat hebben we dus wel opgelost, maar niet opgezocht.  Onze schat lag bij de ene laatste zoekplaats. Lekker met mijn ouder wordende moeder aan de koffie met appelgebak in, juist ja, Cafe de Brug.

Spierpijn

Spierpijn? Ja dat kan ook. Beetje overdreven misschien. Na de Bodyfit bootcamp van zaterdag en lopen met Peter op zondag een tijdje niets gedaan. En dan is het één januari. Goede voornemens.

Eerst het oudejaar afspoelen met een frisse nieuwjaarsduik in Julianadorp. Leuke groep en heerlijk weer. Dit is denk ik al de 15^de keer, maar ik ben nog nooit zo lang het water in geweest. Het was dan ook wel heel wat metertjes lopen naar de eerste grote golven en het filmen met Rons camera ging ook niet helemaal vanzelf. Maar al met al was het toch warm genoeg om het 5 minuten vol te houden. 

Daarna volgde de nieuwjaarsreceptie in Van Ewijcksluis, ook warm en vochtig maar toch weer anders. Even de benen losgegooid. De volgende ochtend stond een powerbootcamp op het programma die George deze keer minutieus had voorbereid. In de avond nieuwjaarsreceptie bij de tennis in de vorm van een oliebollentoernooi. Ook dat was even strekken en rekken. Toen al vertoonde een bilspier enig verzet. Is het weer zondag dan staat lopen met Peter op het programma. Deze keer in lichte regen en met enig wind de Donkere Duinen in, door en langs plassen, en vervolgens het duinpad met de Hill van Bill (of zo iets). Eenmaal thuis kwam ik amper de auto nog uit. 

Dus voor de verandering morgen maar een avondje klaverjassen met mijn oude sportmaatjes. Daar blijft zoveel bluf misschien wel ongestraft, al weet je dat maar nooit.