prutser (1)

Er zijn van die jaarlijks evenementen waar je aandacht pas weer op gevestigd wordt als ze al zijn gepasseerd. Zoals de prutrace in Hoogwoud. Ja shit, weer niet meegedaan. Maar nu zijn er nieuwe kansen. Mudraces en trailrunning zijn helemaal in. Hoe erg, dat wist ik zelf niet eens, totdat  ik me via een vriendin opgaf bij de plaatselijke bootcampclub. Ja ook die schieten in elke, zelfs stedelijke, omgeving als paddenstoelen de bosgrond uit.
Eenmaal gerekruteerd vliegen de data van wedstrijdloopjes me om de oren. Zoals dat bij praatgrage sportfanaten gaat. Meedoen met dit en meedoen met dat (blessure hier, blessure daar. En dan laat ik voeding en materialen nog buiten beschouwing).  
Ik zit nog niet in de app-groep en google dus op eigen houtje het internet rond.  Een wereld gaat voor me open. Waar heb ik al die tijd gezeten? Outdoorverenigingen en  Internationale trailrunning kalenders vanaf het begin van deze eeuw, ha ha makkelijk praten in 2015, met doorklikmogelijkheden en filmpjes die doen als of het de reinste vakantieaanbiedingen zijn. Imponerende namen als StrongVikings,  Caveman en Mudmasters, en tot slot een galerie afbeeldingen van mud- en trailrunners onder het slik, opspattende modder, kopje onder in de bagger, ploeterend door kniehoog prut of huilend in een hoekje. En altijd een mooie natuur.
Ik herinner me opeens weer hoe ik zo’n 30 jaar geleden, toen nog internationaal PR-mens in de bloembollenbusiness, iet wat besmuikt het tijdschrift voor Ultralopers placht te kopen in de kiosk op Schiphol. Wat zo ongeveer stond voor een bizarre gewoonte en/of onvervulbare wens. Waarom heb ik dat zo lang in mijn onbewuste begraven, om het nu weer op te spitten?
De tijdens zijn duidelijk veranderd; ultralopen is lijkt nu heel toegankelijk. Al vinden de meeste van mijn vrienden het nog steeds belachelijk en lijd ik volgens hen na twee bootcampjes al aan sportverdwazing of is dit mijn midlifecrisis (de zoveelste).
Maar goed 2 maanden trainen later, sta ik aan de start van SaenOutdoor Midwintertrail en ga ik zelf 10 km door de prut en bij herhaling over en onder de stormbanen. Ik kom redelijk fris en ongeschonden over de finish en velen met mij. De schrammen en blauwe plekken tellen we niet. Bikkels als we zijn.
Het afdouchen blijkt nog het meest risicovolle onderdeel als een dame voor mij de trekker naar achter uithaalt en de stok vlak onder mijn oog hardhandig in mijn gezicht port. Nu heb ik toch mijn aandenken (en mijn vrienden hun gelijk) voor op zijn minst een week lang. Spierpijn zakt sneller.
Ondertussen sta ik voor de komende maanden op de deelnemerslijst  voor nog vier trails en obstacleruns. Online inschrijven, gaat sneller dan je beseft. Word ik met mijn 52 jaren nog een echte mudchick of ultraloop veteraan, het zou zo maar kunnen. Als ik afstand houd onder de douche zal ik de zomer wel halen.  Laat die prutrace in Hoogwoud dan maar komen.

Het is nu 4 maanden, 3 trails en 2 obstacleruns later. Het is zo leuk dat ik besluit er over te bloggen en mijn eerste overdenking te plaatsen. Wordt vervolgd dus.